მობილურს დახედა და აიღო

–ხო ნინა–შემდეგ მე შემომხედა,მისი თვალები ცოტა ჩაწითლებული და ნაღვლიანი,მრავლის მეტყველი თვალები...მობილური გათიშა

–მამა წახვალ?–პასუხი არ გაუცია,ტელეფონი ძირს კარებთან დააგდო,შემდეგ ამომხედა

–გთხოვ დარჩი ჩემთან...–რა აზრი ქონდა ლაპარაკს,მოვიდა და გადამეხვია

–შენ ყოველთვის ჩემი ცხოვრების აზრი იქნები...რომც დამივიწყო ყოველთვის სენზე ვილოცებ...ახლა საჭიროა რომ წავიდე...

უხმოდ მივხურე კარები...სახლში სიბნელე იყო...ვიფიქრე მარტო დავრჩები  თქო,მაგრამ ყველგან დედას ვხედავდი,ნახევარი საათი ასე გავძელი კარებთან ვიყავი,თუმცა მეტი აღარ შემეძლო,ტელეფონი ავიღე და ემილის დავურეკე

–ემილი გეძინა?

–ხო აბა არ მეძინაა? შეხედე რომელი საათია მამაშენი ტყუილად გყავს მანდ,არ აპირებთ დაძინებას? – მამაშენიო ხმა ვეღარ ამოვიღე

–ხოო ... აუ ემილი ... ხო კარგი არაფერი მიდი გააგრძელე ძილი

–მაილი რა გჭირს? რაღაც მოხდა

–არა დედის სიკვდილის მეტი არაფერი...უბრალოდ მომენატრე და დაგირეკე...

–დავიჯერე...კაიი აბაა ჰეე დაეგდე დაიძინე

–კაი...–მგონი მართლა ჯობია დავიძინო...კიბეებზე ნელა ავდიოდი მაგრამ შუაში ვიყავი საშინლად რომ შემეშინდა,შუქის ასანთები არ იყო ახლომახლო,ზევით კი ძალიან ბნელოდა–არაა ასე არ შემიძლია,ისევ ემილის დავურეკავ,მობილური ამოვიღე ჯიბიდან მაგრამ ისევ ჩავდე...აუუ ძალიან გვიანია....მერე აზრი ისეც შემეცვალა და ბოლოსდაბოლოს დავრეკე

-მაილი რა ხდებაა???

–ემილი შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე? – ტირილი დავიწყე თავი ვეღარ შევიკავე...ხმა ჩაუვარდა არ ელოდა ასეთ პასუხს...

–რატო ???

–რომ მოხვალ ყველაფერს აგიხსნი

-აუცილებელია რომ მოვიდე?ხომ იცი ძალიან გვიანია

–გთხოოვ ემ...

–კარგი,კარგი დამშვიდდი ხუთ წუთში მანდ დავერჭობი

–მადლოოობაა...მალე გთხოვ....

–კაი დამშვიდდი მანამდე მამაშენთან იყავი

–მამაჩემი აღარ ახსენოო,გაიგეე??? და მოდი დროზე

–წავედი...–მალე ზარის ხმაც გაისმა

–კარებიი ღიაა....–შემოვიდა და მისკენ გავექანე

–მიილზ კარგაად ხაარ???შეხედე რომელი საათია რატოა ესეთი სიბნელე?ამ ღამე რას წამომაგდე გოგო პატრონი არა გყავს?

–არ მყავს ხოო არ მყავს....–ცოტახანში ყველაფერი მოვოუყევი

-აუუ რა დებილი ვარ...მე კიდე როგორ გექცეოდი,..მაპატიე რა მაილ

–არა ემიილიი შენ ხო არ იცოდი....ნუ მიშლი ეხლა ნერვებს....მარტო შემეშინდა და მაგიტომ დაგირეკე...მოდი რა დავიძინოთ…-დილით დავასწარი ადგომა და ისე საყვარლად ეძინა აღარ გავაღვიძე...ქვევით ჩავედი

–დეე რა გვაქვს საჭმელად?–უკან გავიხედე და ცრემლმორეული ემი დავინახე...

–ვერ ვეგუებიი მის დაკარგვას...მე ის მჭირდება...ვერ ვივიწყებ

–მოდი ჩემთან

–ხომ შეიძლებოდა დედა ეხლა ჩემთან იყო...ჩემს თავს ვერ ვაპატიებ,რადგან მან არ მაპატია,ეს მთელი ცხოვრება დამტანჯავს...შემხედე,სულ მარტო ვარ სულ მარტოსული...

–მე ხომ შენთან ვარ?

–ნუ ხო...–თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე...საჭმლის გაკეთება დავიწყეთ,ახლა ვხვდებოდი ჩემი თავი მე თვითონ უნდა შემენახა,მე არავინ მყავდა,ამიტომ ყველაფერი უნდა შემეთვისებინა და მესწავლა...ბოლოსდაბოლოს გავაკეთეთ რაღაც...

–აბა მოდიი ეხლა გავსინჯოთ – საწყალი თვალებით მიყურებდა

–ისაა ხოოო იქნება ამან მაინც მომკლას–ლუკმა პირში ჩავიტენე და მალევე კინაღამ ვარწყიე

–ფუუუ ეს რა საშინელებააა....ემილი მიყურებდა და იცინოდა

–ჰააჰ,გემრიელი იყო?

–შენ რატო არ ჭამ???

–რავიცი რათ მინდა უგემური ყოფილა და

–რას ქვია არ გინდა,მერე შენ ვინ გეკითხება–მივედი და საუზმე პირში ჩავტენე

–ფუუ მაილი საირუს,გაიქეცი...

–უუპს წავედი...ბოლოს ორივე ცუდად ვიყავით და მდივანზე დავეგდეთ

–აუ რა ცუდად ვარ ემი მშია

–აუუ მეც მშია მაილიიი....რა ვჭამოთ?

–წადი რა მაღაზიაში რამე იყიდე

–აუ კაი ერთი კიდე რა გინდა....შენ წადი რა გთხოვ

–აუუ არა....კარგი წამო ორივე წავიდეთ

–ეეჰ კარგი...მალე გამოვიცვალეთ და მაღაზიაში წავედით

გზაში გამახსენდა,რომ ფულის ნასახიც არ მედო ჯიბეში,ძალიან შემრცხვა ემისთვის მეთქვა,მაგრამ ჩემი მეგობარი იყო და გამიგებდა...ამიტომ

–ემილი ფული გაქ?

–დამშვიიიდდი მაილი მაგაზე როგორ მეუბნები,ვიცი რაც გაწუხებს არაუშაავს.მაქ

–მადლობა ემი უბრალოდ....

–ჩუუ

მაღაზიაში შევედით და ნეტავ არც შევსულიყავი...........