დემი – რა მოხდა მაილი?! გაგვაგებინე ვერ ხედავ რომ შიშით უკვე გავლურჯდი?
– ლიამი... ის... ის...
სელენა – ჯანდაბა მაილი ამოღერღე! რა მოხდა?! ვინ დაგირეკა?!
ჯო – ლიამს რამე დაემართა?!
– საავადმყოფოდან დამირეკეს და მითხრეს რომ... რომ... ლიამი ავარიაში მოყვა მანქანა დაეჯახა...
მე ისევ გამწარებული ვტიროდი და საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი
ნიკი – ღმერთო საწყალი ლიამი... ახლა როგორაა?
– მითხრეს რომ მისი მდგომარეობა ძალიან მძიმეა მეტი არაფერი ვიცი
სელენა – ახლა რა უნდა ვქნათ?
მე ამ დროს წამოვდექი და ტირილით ოთახიკენ გავწიე
დემი – მაილი სად მიდიხარ?
– საავადმყოფოში! ახლა მის გვერდით უნდა ვიყო! ის თუ არა იმას მაინც გავიგებ როგორაა
დემი – კარგაი მართალი ხარ! მეც შენთან ერთად მოვდივარ
ჯო – გგონიათ მარტო გაგიშვებთ რომელიმეს?! არც იოცნებოთ! ჩვენც მოვდივართ!
ისინი – ხო მარტო არ გაგიშვებთ!
– თქვენ რომ არ მყავდეთ არც კი ვიცი რა მეშველებოდა
მე მათ ძალიან მაგრად ჩავეხუტე შემდეგ ზევიტ ავედი ჩემს ოთახში ჩანთის ასაღებად გამოცვლის ნერვებიც კი არ მქონდა ეგრევე წავედით საავადმყოფოში დაახლოებიტ ნახევარ საათში მივედით გზაში ყველა მაწყნარებდა და მამშვიდენდა ნუ ღელავო მერე რომ მივედით პალატაში არ შეგვიშვეს ძალიან მძიმე მდგომარეობაშია და ვერ შეგიშვებთო მერე ექიმის ნახვა მოვინდომე და მითხრეს პაციენტანაა და ჯრ ვერ გათავისუფლედებაო მოკლედ ნერვები დაწყვეტაზე მქონდა არგილს ვერ ვპოულობდი ბოლოს კი ჩავიკუზე კედელთან
მერე კი იატაკზე ჩამოვჯექი და რაღაც ხმა შემომესმა
– მაილი როგორ ხარ?
მე კი ავხედე იმის გასაგებად თუ ვინ იყო
ეს ჯო ყოფილა ისეთი სახით მიყურებდა რომ მაშინვე მივხვდი საშინლად გამოვიყურებოდი
– რავიცი ისევ ისე
ჯო – კარგი რა დაწყნარდ არაფერი მოხდება ხო...
ჯოს სიტყვა გაუწყდა რადგანაც დემი მოვარდა ჩემთან და გიჟივით მომაყარა
დემი – მაილი ჩქარა ექიმი გათავისუფლდა და რომ ვუთხარი ჩქარა დამელაპარაკოსო!
– რაააააააააა?!
დემი – ხო! ხო! დროზე გოგო! თორე ისევ უნდა წავიდეს!
– ხო კარგი მოვდივაააააააააარ!
დემი – მალეეეე!!!!!!!!!!
ექიმი იქვე იდგა დემიმ ისე ჩქარა წამათრია რომ კედელს ლამის სამჯერ შევაკდი
ექიმი – გამარჯობათ!
– გამარჯობათ ექიმო...
ექიმი – თქვენ ალბათ ლიამ ჰემსვორტთან ხართ არა?
– დიახ! ექიმო გთხოვთ მითხარით როგორაა... საშინლად ვნერვიულობ! რამე საშიშროება ემუქრება?
ექიმი – მოდით გეტყყვით რომ ჯერ ზუსტად არ ვიცით სულ რაღაც ერთი საათის წინ მოიყვანეს და ერტხელ ავსინჯე მარტო რამდენიმე მოტეხილობა და დაბეჟილობა აღენიშნება სსერიოზული მგონი არაფერია იმის გარდა რომ ჯერ გონს არ მოსულა და არ ვიცით რას გვეტყვის ამიტომ უნდა დავიცადოთ
– ღმერთო... შეიძლება ვნახო?
ექიმი – არ ვიცი...
ექიმი შეყოყმანდა
დემი – კარგით რა ის ხომ მისი შეყვარებულია ვერ ხედავთ რა დღეშია? ძალიან განიცდის გთხვთ ცოტახნით მაინც რომ ნახოს და დაწყნარდეს
ექიმი – კარგით რამდენი ხანიც გინდათ იმდენი ხანი შეგიძლიათ დარჩეთ რა თქმა უნდა თუ მიდსი მდგომარეობა არ გაუარესდა რასაც ვიმედოვნებ შეგეძლებათ რომ ნახოთ მაგრამ მხოლოდ თქვენ და პალატაში მხოლოდ ერთი ადამიანი უნდა იყოს ასე რომ... რიგ – რიგობით შედით ან შეთანხმდით თუ ვინ დარჩება მასთან ახლა კი მაპატიეთ
– კარგით... იდი მადლობა ექიმო...
ამის მერე მე შევედი ლიამის პალატაში ის ისე საშინლად გამოიყურებოდა მრავალ მილში იყო ახლართული და მმძიმედ სუნთქავდა მე ახლოს დავჯექი მის ხელს ხელი მოვკიდე და დავიწყე ჩემი გოდება და მოთქმა
– არ ვიცი მართალია თუ არა რომ ამბობენ ადამიანებს კომაში ან კრიტიკულ მომენტებში ესმით რომ ელაპარაკებიანო მართალი გითხრა ამის არც არასოდეს მჯეროდა მაგრამ მაინც ვცდი და გეტყვი რომ ძალიან მიყვარხარ შენს დაკარგვას ვერ გადავიტან გთხოვ გამაგრდი და იმბრძოლე... ჩემტვის და მათთვის ვისაც უყვარხარ გთხოვ არ მიმატოვო ძალიან მჭირდები...
მე თვალიდან ცრემლი გადმომვარდა და ჩემსა და ლიამის "გადაჭდობილ" ხელებს დაეცა
– გთხოვ ნუ ტირი არ მინდა რომ შენს ლამაზ სახეს ცრემლები ნამავდეს...
ძლივს ამოიხრიალა
– ლიამ?! ლიამ როგორ ხარ?! გთხოვ გონება არ დაკარგო ახლავე ექიმს შემოვიყვან!
მან კი ისე ძძლიერად მომიჭირა ხელი რომ გამიკვირდა საიდან ასეთი ძალამეთქი და რომ შევხედე ის თვალებში მიმზერდა ცემი საყვარელი ღიმილი უნათებდა სახეს ტვალებში კი სითბო და სიყვარული ჩასდგომოდა ჟანგბადის უკანასკნელი მარაგიც გამოიყენა და ჩურჩულით ძლივს გასაგონად მითხრა
ლიამი – მი ყვარ ხარ... და სულ მეყვარები...
ეს თქვა ტვალიდან ცრემლი გადმოვარდა ტუჩამდე ცამოცურდა და ლიამმა თვალები მილულა საშინლად შემეშინდა მაშინვე გარეთ გავვარდი და ექიმს ვუხმობდი ექიმი რომ მოვიდა მითხრა კომაში ცავარდაო თუმცა თუ გონს მოვიდა ეს კარგის ნიშანიც კიაო იმედი არ დაკარგოთ ცვენი და უფლის იმედი გქონდეთო ჩვენი თუ არა უფლის მაინცო და გავიდა. ასე გავიდა ერთი... ორი... სამი... ოთხი კვირა, ერთი თვე მე კი სულ ლიამთან ვიყავი გვრდიდან არ ვშორდებოდი ჩვენს შორის თითქოს დიდი უფსკრული გაჩნდა მაგრამ ამავდროულად თითქოს უფრო დავვახლოვდით თითქოს ჩვენი გულები გრძნობდნენ ერთმანეთ ჩვენი ბაგეები კი ჩვენს სუნთქვას იმ ამბიდან ერთი თვის თავზე რომელსაც ვერასოდეს დავივიწყებ კვლავ ლიამის პალატაში ვიყავი მისი მდგომარეობა არ უარესდებოდა მაგრამ არც უკეთესდებოდასულ ერთ მდგომარეობაში იყო კომაში ცავარდნილი ისეთი საშინელი სანახავი იყო რადგან თითქოს მილებში ახვეული საწოლს მიყინვოდა ან უარესი გარდაიცვალაო... მე მის გვერდით საწოლზე ვიყავი დამჯდარი და ხელში ჩემი სურათების ალბომი მეჭირა რომელშიც ის სურათები იყო სადაც მე და ლიამი ვიყავით და კიდევ კუნძულის სურათები რომლებიც იქ ყოფნის დროს გადავიღეთ
ვიჯექი და ვიხსენებდი იმ ლამაზ წუთებსა და დღეებს რომლებიც ლიამის გვერდით გავატარე თან ხმამაღლა ვყვებოდი და "ველაპარაკებოდი" ლიამს
ბოლოს დავდე ალბომი და ისე დავუწყე ლაპარაკი
– ძალიან მაკლიხარ... შენს გარეშე ძალიან მიჭირს და მომენატრე...
ბოლოს ისევ ავიღე ალბომი და გავაგრძელე თვალიერება
ამ დროს კი...
360
823
600
