ობოლი გოგონას დღიური - 14 აპრილში 2012 -

"აღარ მინდოდა აქ რამე დამეწერა, რადგან იმ დღეს, როცა ეს დღიური პირველად გადავშალე და რაღაც ჩავწერე, ძალიან ცუდად გავხდი; იმდენი ვიტირე, რომ მამიდან ლამის სასწრაფო დახმარება გამოიძახა, რათა ჩემთვის დამამშვიდებელი გაეკეთებინათ. მაგრამ მაინც გავდებე, ასე მგონია ეს დღიური თქვენთან მაახლოებს, მე კი თქვენთან ყოფნა ძალიან მჭირდება. ახლა ხომ 15 წლისა ვარ – ანუ იმ ასაკში, როცა გოგონები პრანჭვას იწყებენ და უამრავ შეცდომასაც უშვებენ. დედა ძალიან გთხოვ, მასწავლე, როგორ მოვიქცე. მამა, მიკარნახე, როგორ ვიცხოვრო ისე, რომ შეცდომები არ დავუშვა, ასხელი არ შეგილახო... საცოდავი მამიდა, როგორ ცდიობს, დარდი შემიმსუბუქოს, უდედმამობა არ მაგრძნობინოს, მაგრამ... თავს ისე ვაჩვენებ, თითქოს ბედნიერი ვარ, სინამდვილეში კი მაკლია ის, რისი ქონის თუ ყოლის უფლება ყველა ბავშვს აქვს! სამწუხაროდ, მე უიღბლო ვარ – 13 წლის ასაკში წამერთვა ის სიხარული, რასაც მშობლის მოფერება, ალერსი ქვია..."

"გეგონა დამავიწყდი? არა, ჩემო მესაიდუმლევ, შენს თავს რა დამავიწყებს, მაგრამ სათქმელი არაფერი მქონდა. ამას წინათ მამიდამ მითხრა: შვილო, მე და ბიძაშენს გვინდა, კარგი განათლება მიგაღებინოთ. ჰოდა თუ გინდა, სასწავლებლადდ საზღვარდაგეთ გაგიშვებთ. ახლა უკვე დიდი გოგო ხარ, ცხოვრებისეული მიზნები, ამოცანები, დასახული უნდა გქონდესო. გამეცინა: აბა, რა ცხოვრებისეული მიზანი, ,ე ხომ საამისოდ ჯერ ძალიან პატარა ვარ... ისე, არაა ცუდი აზრი, რომ სასწავლებლად საზღვარ გარეთ წავიდე. მართალია ნატესავები და მეგობერბი მომენატრება, მაგრამ თქვენ. დედა და მამა, საზღვარგარეთაც ხომ გამომყვებით? იქაც ხომ სულ ჩემთან იქნებით?
ეჰ, ამას წინათ დედა დამესიზმრა – თმაზე მეფერებოდა და თავზე მკოცნიდა. ძალიან მინდა, ეს მხოლოდ სიძმარი არ იყოს... რატომღაც მამა არასდროს მესიზმრება. ნეტავ რატომ? იქნებ ჩემზე გაბრაზებულია? მაგრამ მიზეზი რომ არ მიმიცია? ალბათ არ მოსწონს, ნოდარიკო რომ სემიყვარდა. ბოლოს და ბოლოს ის ხომ მისი ძმაკაცის შვილია, მაგრამ რას იზამ, მამა, ცხოვრება ხომ მოულოდნელობებითაა სავსე. აბა ვინ იფიქრებდა რომ ასე მოულოდნელად წახვიდოდით იმ ქვეყნად? გთხოვ, ნუ მიბრაზდები, რადგან ნოდარიკო მართლა ძალიან მიყვარს, როგორც თქვენ მიყვარდით და მიყვარხართ. პ.ს დე, ძალიან გთხოვ, ისევ მოდი ჩემს სიზმარში და მომეფერე, ისიც მითხარი, მამიკო რატომ მიბრაზდება..."

"არავინ თქვას, სასწაულები არ ხდებაო – მამიკო დამესიზმრა. მან მითხრა, რომ ჩემზე გაბრაზებული არაა; მერე თავზე ხელი გადამისვა, როგორც ამას ადრე აკეტებდა ხოლმე და წავიდა... მერე დედაც მოვიდა მაგრამ... მამის ხელის სითბო არასდროს დამავიწყდება. ნეტავ იმ ბავშვებს რომლებსაც მშობლები საერთოდ არ უნახავთ და არ იციან, რა არის მშობლისა და შვილის სიყვარული, მათი დაკარგვა..."

"ძალიან მინდა დაიკო მყავდეს, მაგრამ... ტავის დროზე რატომ არ "მიყიდეთ"? რატომ დამტოვეთ ასე, ვაჟა–ფშაველას "ხმელი წიფელივით"? თუმცა რა უფლება მაქვს რაიმე გისაყვედუროთ? არ დაგცალდათ თორემ ალბათ, კიედვ იყოლიებდით შვილებს... როცა გავთხოვდები , იმდენ შვილიშვილს გაგიჩენთ და უსეთ სასახელო ადამიანებად აღგიზრდით, როგორც თქვენს გულს გაუხარდებოდა..."

"არავინ იცის, როგორ მენატრებით. ხალხს ძალიან ხალისიანი ვგონივარ, მე კდიე დარდს გულში ვიხვევ და მერე ღამით, როცა სხვებს ძინავთ, ბალიშებს ვასველებ იმ ცრემლებით, რომლებიც არა და არ დაილია. ვინ იცის, დაძინებამდე რამდენჯერ ვიმეორებ: რატომ წახვედით ჩემგან? თქვენ არ გქონდათ იმ ქვეყნა გადაბარგების უფლება! მაგრამ მაინც კმაყოფილი ვარ ბედის, რომ მამიდა მაინც მყავს გევრდით. ის საოცრად კეთილი ადამიანია ად ცდილობს დედობა გამიწიოს... უთქვებნობას ყველაზე მძაფრად მაშინ განვიცდი როცა ვხედავ, თუ როგორ ეხუტებიან ბავშვები მშობლებს. როცა ჩემი მეგობერბი დედ–მამაზე ყვებიან რამეს, მე ვფიქრობ, ამა თუ იმ სიტუაციაში,მათი მშობლების ადგილას თქვენ როგორ მოიქცეოდით..."