კიდევ ერთი საშინელი ტვე გავიდა ლოდინითა და ტკივილით და დადგა შემოდგომა.. გრილი სექტემბერი

11 სექტემბერი....

ლაშა ჩემო ცხოვრებავ უკვე ფოთოლცვენა დაიწყო, შენ კი არ მოხვედი, როგორ გავდზლო უშენოდი! ვიცი ვეგარ გავძლებ, ვეღარასდროს ვიხილავ პირველ თოვლს, ვეღარც გაზაფხულის ჟუჟუნა წვიმას, დგეს ექიმმა საწოლიდან ადგომა ამიკრძალა, ცუდათ ვარ, წერის თავიც კი არ მაქვს.....
20 სექტემბერი ......
ამ დღეს სოფო უკვე საავადმყოფოში უნდა დაწოლილიყო.
-სოფო ხომ არაფერი გრჩებაი
-არა თაკო ყველაზე მთავარი აქ მაქვს... მედალიონზე დაიხედა სოფომ....
სოფო ნელნელა ჩამოდიოდა კიბეზე თაკომ კი უცებ ჩაირბინა ეზოში და....... ლაშა მიხვდა რომ უყვარდა სოფო... უყვარდა თავდავიწყებით , ბოდვამდე, ტკივილამდე და მიხვდა რომ ვეღარ გაძლებდა უიმისოდ და დაბრუნდა...
-თაკო რა ხდება, სოფო როგორ არისი
-მეზიზღები არაკაცო აქ რა გინდაი წაეთრიე აქედან ეხლავე, რა გინდა ნაადრევად უნდა მოკლა სოფოი
-თაკო გაგიჟდი რეებს ამბობი
-წაეთრიე აქედან ეხლავე, არაკაცი ხარ გაიქეცი და მიატოვე სოფო....
-მე მაშინ არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი, დაბნეული ვიყავი მაგრამ მე ეხლა აქ ვარ და აგარ მივატოვებ სოფოს, მე ის ........
-ლაშა ლაშა შენ დაბრუნდიი...... მისკენ გაექნა სოფო..
ლაშა და სოფო დიდხანს იყვნენ ჩახუტებულები. ორივეს ცრემლები მოსდიოდათ, მათ შორის ხომ ნამდვილი, წრპელი სიყვარული იყო, გრძნობა რომელმაც ვერაპერი დააკლო ვერც დრომ ვერც განშორებამ,
-მაპატიე სოფი!!!... მხოლოდ ეს ამოილუღლუღა ლაშამ
-წადი ლაშა
-რას ამბობ ჩემო ფერიავი! არასოდეს მიგატოვებ
-წადი ლაშა შენ მე არასოდეს გყვარებივარ, სულ მატყუებდი ამას ნუ მეუბნები ჩემო ანგელოზოვო, შენ არასოდეს გითქვამს სიტყვა მიყვარხარ, ვერც ეხლა მეუბნები, მე კი როგორ ვერ ვხვდებოდი რომ არ გიყვარდი....... წადი გტხოვ წადი.... ყვიროდა სოფო რომელსაც თაკომ ხელი მოკიდა და მანქანაში ჩასვა

საავადმყოფოში მისული სოფო უკვე ძალიან ცუდათ იყო, სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებს ითვლიდა -თაკო ლაშა დაბრუნდა, ვიცი რომ ვუყვარვარ ეს მის თვალებში ამოვიკითხე... ჩემი ლაშა დაბრუნდა... ეს თქვა და სული უფალს მიაბარა... , პალატაში სამარისებური სიჩუმე ჩამოვარდა, ანგელოზებმა შორს წაიყვანეს სოფოს წმინდა სული, ამ სიჩუმეში გაისმა ლაშას ღრიალი... -შემიშვით სიკვდილის წინ მინდა ვუთხრა რომ მიყვარს... შემიშვით..... ლაშამ შეანგრია პალატის კარი........... მისი პატარა ფერია საწოლზე იწვა, მუჭში მედალიონი ქონდა.......... ლაშამ გულში ჩაიკრა სოფოს უსულო სხეული........ რომელსაც ჯერ კიდევ შერჩენოდა სითბო,........... ჩემო ფერია.... ლამაზო ფერია...... როგორ ვერ მოვასწარი მეთქვა მიყვარხარ........ გთხოვ გევედრები არ დამტოვო ესე ნუ მომექცევი.............. გმერთო ის აცოცხლე, მე მომკალი........ გმერთო ნუ წამართმევ ამ სიყვარულს...... სოფო...... სოფო........ რათომ აჩუქე გმერთო ფრთები........ ეხლა გამიფრინდა ჩემი ანგელოზი.... აღარ დამიბრუნდება ....... სოფო......... სოფო......... ყვიროდა ლაშა...
სოფო გაფრინდა შორს ანგელოზებთან........ძალიან შორს.... მათი სიყვარული კი უკვდავი იქნება....... სიკვდილი ვერას აკლებს სიყვარულს........ მათი სულები სამუდამოდ ერთად იქნებიან ისევე როგორც იმ მედალიონზე ნაწერი რომელიც პატარა ასოებით ეწერა " სოფო+ლაშა ".:(

აუუუუუუ ვტირივარრრრრრრრრრ