- ლაშა ძმაო როგორ ხარ?
- მაგრად ძმა შენ?
- ძმობას გაფიცებ ერთი თხოვნა უნდა შემისრულო!
- ბაზარი არაა,რა მოხდა?
- ჩვენი სკოლელი ერთი ბავშვი მომწონს მაგრად რა,მაგრამ ძალიან სხვანაირი ტიპია რა.
- შებმის ოსტატი რჩევას მეკითხება? გაეცინა ლაშას
- რჩევა კი არა დახმარება მჭირდება...
- მითხარი როგორ, ძმაო და შენს გვერდით ვარ!
- კაროჩე თაკოს დაქალს ევასები შენ...
- რომელს ე?
- სოფოს...კარგი ბავშვია რა და გულში ყავხარ ჩავარდნილი
- ვერ გავიგე რა მოიფიქრე ან მე რა შუაში ვარ?!
- კვერცხო მისმინე,შენ თუ სოფოს შეხვდები ხოლმე და ერთად "იდვიჟენიებთ”, მე და თაკოც ხშირად ვიქნებით ერთად,მეც თავს შევაყვარებ მაგ თავნებას! ანუ რა უნდა ქნა იცი? თავი ისე უნდა მოაჩვენო,ვითომ სოფო მოგწონს,მე თაკოს ვეტყვი ამას და შეხვედრას დავუნიშნავთ.თაკოც ჩათვლის რომ ვითომ შენს და სოფოს პონტში ვხვდებით და არფერს იეჭვებს.
- აუ კახა ხო იცი არ მიყვარს ეგეთი რაღაცეები,პატარა ბავშვს როგორ ვეკაიფო ტო!...ან შენ რა თU მოგწონს მიდი და უთხარი.
- აუ შენ არ იცნობ ბიჭო თაკოს....კარგი...არ გინდა ძმაკაცს დაეხმარო? თან სოფო საკმაოდ ლამაზი ბავშვია,შეიძლება მართლა შეგიყვარდეს...ლაშ! თაკო ჩემი უნდა იყოს და შენი დახმარება მჭირდება გაიგე?
- კარგი...და როგორ გავიცნო?
- ეგ საქმე მე მომანდე!...ეშმაკურად ჩაიცინა კახამ.
მეორე დღეს გოგოები ეზოში იდგნენ როცა მათ კახა მიუახლოვდა...
- ჩვენი სკოლის ულამაზესი გოგოები როგორ არიან?
- არამიშავს კახა შენ?
- მეც არამიშავს.სოფო შენ როგორ ხარ? ეს გოგო ერთ ჩემს ძმაკაცს მოსწონს. ეშმაკურად შეათვალიერა კახამ სოფო.
- ვის?
- აი მოდის.. ლაშა! ბიჭო მოდი აქ!..
- გამარჯობათ გოგოებო! გაღიმა ლაშამ გოგოებს...
- აჰა ბიჭო გაიცანი ეს სოფოა, ეს კი თაკო!..
- სასიამოვნოა..
- გოგოებო დღეს რას აკეთებთ? გაკვეთილების მერე ცოტა ხო არ გაგვესეირნა..
- რავიცი...მე ბევრი დრო არ მაქვს...თქვა თაკომ.
- აქვე ვაკის პარკში შევიაროთ,ცოტა გავისეირნოთ და სახლში მიგაცილებთ!.. კარგით?
- კარგით...სოფო შენ რას იტყვი?
გაკვირვებულმა და თან დაბნეულმა სოფომ მხრები აიჩეჩა..ამ დროს ზარიც დაირეკა და გოგოები გაკვეთილზე შევიდნენ. მთელი გაკვეთილი ენა არ გაუჩერებიათ...
- თაკო გაოცებული ვარ.. ვეღარ ვაზროვნებ,ნუთუ ლაშას მოვწონვარ?!...არა,არა არ მჯერა!!!...რა სისულელეა!..
- რადგან კახამ თქვა ე.ი. მოსწონხარ!..
- ვაიმე თაკო ცუდად ვარ,გავაფრენ სიხარულისგან!..
- კარგი ეხლა,ეცადე არ შეიმჩნიო გაიგე?
გაკვეთილების შემდეგ გოგოები ახალგაზრდებმა ვაკის პარკში გაისეირნეს...წინ თაკო და კახა მიდიოდნენ...უკან კი ლაშა და სოფო ჩამოიტოვეს...
- სოფო რამდენი წლის ხარ?
- 16-ის..შენ?
- სკოლაში გვიან შევედი და ახლა 18-ის ვარ!
- და ან ძმა გყავს?
- არა დედისერთა ვარ!
- ეგოისტიც იქნები...გაეცინა ლაშას
- არც ისე....უფრო ეჭვიანი ვარ!.
- ვიზე ეჭვიანობ? შეყვარებულზე? გამომცდები მზერა მიაპყრო ლაშამ გოგოს.
- შეყვარებული არ მყავს...
- არც გყოლია?
- არა!
- სურვილიც არ გაქვს?
- არ ვიცი,ნამდვილ სიყვარულს დიდი და საფუძვლიანი მოძებნა სჭირდება.....(და მე ის უკვე ვიპოვე) გაიფიქრა სოფომ და უკვე კიბეების ბოლოდან თვალი შეავლო ვაკის პარკს...
საოცრად ლამაზი საღამო იყო...ან უბრალოდ სოფოს ეჩვენებოდა ასე,მას ხომ გვერდით საყვარელი ადამიანი ედგა...ყველაფერი განათებული იყო...იქვე კიბეზე შეყვარებული წყვილი იჯდა...-"ნეტავ ოდესმე მეც ვიქნები იმ გოგოსავით ბედნიერი?” გაიფიქრა სოფომ...ლაშამა ამ დროს სიგარეტს მოუკიდა, სოფოს რაღაცნაიად ქვემოდან ახედა,შემდეგ მზერა ისევ ანთებულ სიგარეტზე გადაიტანა.
- და შენ იცი სოფ რა არის ნამდვილი სიყვარული?
- ნამდვილი სიყვარული?...ალბათ ნიჭია,რომელიც მხოლოდ რჩეულთა ხვედრია,რომელიც წმინდა,ამაღლებული,უმანკო,ნაზი და სათუთია...იცი რა ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება,რომ შენ გაქვს ნიჭი..ნიჭი გენატრებოდეს...ნიჭი გიყვარდეს....აღმერთებდე..მისი არსებობაც კი,რომ ბედნიერებას განიჭებდეს,მისი სიხარულით რომ ხარობდე და მისი ტკივილი რომ გტკიოდეს...რამდენს ვბოდიალობ არა? გაეცინა სოფოს. - შენ გყვარებია ვინმე?
- კი ბევჯერ..გაეცინა ლაშას...
- არ გყვარებია ლაშა!...
- რატომ? გაეცინა ლაშას.
- იმიტომ რომ სიყვარული ცხოვრებაში ბევრჯერ არ შეიძლება გეწვიოს...”სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის...”ეს გალაქტიონის სიტყვებია...როცა ეს გრძნობა იბადება გულში,მთელს შენს ცხოვრებას,ფიქრებს,აზრებს იპყრობს...მთელი შენი ცხოვრება მხოლოდ საყვარელ ადამიანს უკავშირდება...მასთან რაღაც უხილავით ხარ მიჯაჭვული და გასაქანს აღარ გაძლევს...ნამდვილი სიყვარული მარადიულია....ის არასდროს ქრება უკვალოდ და დიდ ტკივილსაც ტოვებს სულში...დიდი დრო და სიძლიერეა საჭირო იმისთვის,რომ სიყვარულით გამოწვეული სიგიჟეების,მძაფრი განცდებისა და ეიფორიებისაგან განთავისუფლდე....ამას იმდენად დიდი დრო სჭირდება რომ ჩვენი ცხოვრების მანძილზე აღარ გვრჩება დრო იმისთვის,რომ ხელახლა შეგვიყვარდეს..
- სიყვარული ვნებაა პატარა...
- ცდები ლაშა.!..სიყვარულში ვნებაც არის...მაგრამ ვნებას არ შეიძლება უწოდო სიყვარული...ნამდვილი სიყვარული წმინდაა..ხელშეუხებელი...ვნებამ მართლაც ცეცხლივით იცის აგიზგიზება,მაგრამ მალევე ქრება,თანაც უკვალოდ...ნამდვილი სიყვარული კი მარადიულია...ჩაუქრობელი...თუმცა ვოლტერის სიტყვებია: - " სიყვარული ყველაზე დიდი ვნებაა,რადგან ის ერთბაშად ეუფლება გონებას,გულსა და სხეულს....”
- სოფო იცი მე არავისთვის არ მაქვს ნათქმანი სიტყვა – "მიყვარხარ!” და სანამ ჩემს გრძნობაში არ დავრწმუნდები არავის ვეტყვი ამ სიტყვას!...
- ძალიან კარგს იზამ ლაშა!...
- საიდან იცი სოფო ეს ყველაფერი,თუ არასდროს გყვარებია?
სოფომ ნაღვლიანად გახედა ლაშას...რამდენის თქმა შეეძლოთ იმ წუთას მის თვალებს...სიყვარულითა და სითბო იყო სავსე მისი ყოველი ბგერა...
ამ დროს ქვემოდან მათ კახამ და თაკომაც დაუძახეს...ისე ჩაიარეს კიბეები,რომ არცერთს არ ამოუღია ხმა... ბიჭებმა თაკო და სოფო სახლამდე მიაცილეს...
- ლაშა რა გჭირს ბიჭო? რაღაც ჩაფიქრებული მეჩვენები...
- არაფერი...
- რაო? მოგეწონა პატარა გოგო? მხარზე ხელი დაარტყა კახამ ძმაკაცს.
- რა სისულელეა,უბრალოდ კაი ბავშვია,მისგან ბევრი ისეთი რაღაცეები გავიგე,რაც აქამდე წიგნებშიც კი არ წამიკითხავს...
- დაგაბა? ეშმაკურად ჩაიცინა კახამ.
- ნუ სულელობ ბიჭო!
- მე ვსულელობ? სულ არ დაუბიხარ ხო? ახარხარდა კახა.
- შენ რას შვები თაკოსთან?
- აუ რავიცი, ძმა..მემგონი სერიოზულად გავიჭედე...ცოტა ხნით კიდევ უნდა დამეხმარო...
- სიამოვნებით!...
...” ლაშა... ჩემო სიყვარულო უბედნიერესი ვარ....გაგიცანი,შენი ღიმილის ღირსი გავხდი..არც კი მჯერა.....თავი სიზმარში მგონია და მეშინია გამოღვიძების....იქნებ არც ისე ლამაზია რეალობა?!...ლაშა ძალიან მეშინია...რა უსაშველო ყოფილა ეს გრძნობა ახლა მივხვდი....მეშინია,ამ უეცრად მოფრენილი სიხარულის მერე უცებ არ მოღრუბლოს ჩემი ზეცა...შენი თვალებივით ლურჯ საზე უცებ არ გაავდარდეს...უცებ არ გამეღვიძოს ამ ლამაზი სიზმრიდან...Gღმერთო! დაიფარე ჩემი სიყვარული....” წერდა სოფო.
მოკლედ დრო გადიოდა...ლაშა და სოფო ძალიან დაახლოვდნენ...სოფო ძალიან ბედნიერი იყო...ყოველი მათი შეხვედრით მათი ურთიერთობა სულ უფრო და უფრო თბებოდა...რაზეც ვერ ვიტყოდით კახასა და თაკოზე... ერთ დღესაც, უკვე ჩვეულებისამებრ, ბაღში სეირნობდნენ სოფო და ლაშა.
- სოფო!...
- რა?
- სოფო...როგორ უნდა მიხვდე რომ შეყვარებული ხარ?
- სულ მასზე უნდა ფიქრობდე...ოცნებობდე..გენატრებოდეს...
- მაშინაც კი,თუ შენს გვერდითაა?
- ...მაშინაც!..დაიბნა სოფო
- მე ამ ყველაფრეს შენს მიმართ განვიცდი....ლაშამ გოგო შემოატრიალა სახით თავისკენ და ჩახედა დაბნეულ თვალებში.
- ლაშა!....როდის მოასწარი ჩემი შეყვარება?
- სოფო! შენ არ იძახდი,სიყვარული სამ კითხვას ვერ პასუხობს: - როდის შეგიყვარდა? რატომ შეგიყვარდა? და როდემდე გეყვარება?-ო...
- კარგად დაგიმახოვრებია ჩემი სიტყვები...
- სოფო...იქნები ჩემთან? გიყვარვარ?
- ?!....
- მიპასუხე სოფ!...
სოფოს გულში გრძნობები აბობოქრდნენ,ამდენი ხნის დაგროვილმა განცდებმა ერთიანად ამოხეთქეს...- მიყვარხარ ლაშა!...გასაქანი მიეცა ბობოქარ გრძნობას...
ლაშამ გულში ჩაიკრა გოგო...
ამ დღის შემდეგ ყველამ გაიგო მათი სიყვარულის შესახებ...ალბათ არ არსებობდა მთელ სამყაროში მათზე ლამაზი და ბედნიერი წყვილი...
- თაკო! შენთან სალაპარაკო მაქვს!...ძლივს...კახამ გრძნობების გამხელა გადაწყვიტა.
- რაო?
- მისმინე თაკო მე....
- იტყვი? თუU გამოვიძახო პატრული? გაეცინა თაკოს.
- მიყვარხარ!..
- სიცხე ხომ არ გაქვს?
- არა....მიყვარხარ!
- მართლა?
- კი მართლა!..მიყვარხარ თაკო!...შენ?
- შენ ჩემი მეგობარი ხარ კახა!@
- ვიცი..ვიცი...მაგრამ მომეცი შანსი,თავს შეგაყვარებ!.
- არამგონია იმსახურებდეს შანსს ბიჭი.რომელიც ამდენი ხანი მატყუებდა და თავს ჩემს მეგობრად ასაღებდა...ნახვამდის!...ეს თქვა თაკომ და გაუჩინარდა.
ლაშა და სოფო ჩახუტებულები მიუყვებოდნენ ვაკის პარკს...
- ლაშა!..იცი როგორ მიყვარხარ?
- ვიცი პატარა ანგელოზო! აკოცა ლაშამ შეყვარებულს.
- არა..არ იცი!....
- ვიცი!...
- არ იცი! იცი როგორ მიყვარხარ?
- როგორ?
- ძალიან...ძალიან!...უზომოდ...უსაშველოდ...სიცოცხლეზე უფრო მეტად!
- მეც,ჩემო ფერია!
- ლაშა!
- ხო..რა იყო?
- რატომ არასდროს მეუბნები რომ გიყვარვარ?
- ეგ ხომ ისედაც იცი!..
- მაგრამ მე მინდა ყოველ წამს მესმოდეს ეგ...ლაშა იცი ჩემთვის რა ძვირფასი ხარ?...ჩემი სიცოცხლე ხარ!@...ჩემი სიხარული...
- ჩემთვისაც ძალიან ძვირფასი ხარ ჩემი სიცოცხლევ!...უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ?
- ვერც მე! ვერასდროს! უშენოდ სუნთქვაც არ მინდა!...
- ჩემი პატარა სულელი ბავშვი ხარ...არც კი ვიცი უშენოდ როგორ ვიქნები...
- რას ამბობ ლაშა! ჩვენ სულ ერთად ვიქნებით!
- ხო...ალბათ....ამოილუღლუღა ლაშამ და გოგონა გულზე მაგრად მიიკრა.
ლაშას ფერებაში გაბრუებულ სოფოს არც კი გაუგია სიტყვა – "ალბათ’”...ის ხომ უზომოდ,უზომოდ ბედნიერი იყო....
მეორე დღეს გაკვეთილების შემდეგ გოგოები ლაშას ელოდებოდბენ სკოლის ეზოში.
- გოგოებო დიდხანს ხომ არ გალოდინეთ? ჩაეხუტა სოფოს ლაშა. – თაკო რატო ხარ მოწყენილი?
- არ ვარ,უბრალოდ დავიღალე...რაღას ველოდებით?
- კახა მოვა და წაგვიყვანს მანქანით!
- კახა? უსიამოვნება დაეტყო სახეზე თაკოს.
კახაც გამოჩნდა...სოფო და ლაშა უკანა სავარძელზე მოკალათდნენ...წინ კახას გვერდით თაკო დაჯდა...
მთელი გზა ლაშა და სოფო გართულები იყვნენ ერთმენეთის ალერსში..
- თაკო შემორიგდები?
- ?!
- თაკო შემირგდები-მეთქი? ტონს აუწია კახამ
თაკომ მოიყრუა...
- არა, უთხარით ახლა რამე ამას, თორემ ვისროლე მანქანიდან...
- აუ როგორ მეშინია...ძლივს ხმა ამოიღო თაკომ...
- შემირიგდი რა! ისევ მოულბა კახას ტონი
თაკომ ისევ არ გასცა ხმა...ამ დროს იქვე ერთ ლამაზ ადგილას გააჩერეს...სოფო და ლაშა უცებ გაუჩინარდნენ ბუნებაში..თაკომ და კახამ კი ჩხუბით აიკლეს იქაურობა...
- როგორ ჩხუბობენ....მაინც ვერ გავიგე რა ვერ გაიყვეს...
- ვერც მე ჩემო პატარა...თაკოს არ უყვარს?
- იძახის არაო!..საკუთარ თავსაც არ უტყდება,რომ კახა შეუყვარდა...
- სოფო...
- იცი ამ ქვეყნად არასდროს არ მინახავს შენნაირი გოგო...თითქოს არაამქვეყნიური ხარ, ანგელოზი ხარ!....
- მიყვარხარ ლაშ!
- მე – უფრო!
ამ დროს კი თაკო და კახა გაუთავებლად ჩხუბობდნენ.
- თაკო შევრიგდეთ რა..ერთად ვიყოთ...ვერ დავიჯერებ რომ ამ ხნის მანაძინზე,სულ ცოტათი მაინც არ შეგიყვარდი...
- მე მატყუერები არ მიყვარდება!
- თაკო სხვანაირად არ შემეძლო...
- არ მიყვარხარ კახა!...და არც არასდროს შემიყვარდები!..
- დავიჯერო?
- როგორც გინდა!
- მაშინ არ მჯერა!
- თავს რომ იტყუებ,არაუშავს!
- აუ...თაკო ვიცი რომ მოგწონვარ და ვერ ვხვდები რატომ ვერ მპატიობ იმ პატარა ტყუილს? ბოლოჯერ გეკითხები..გიყვარვარ?
- არა!
- იცოდე საკუთარ თავს უშავებ მაგით...მიდი მიდი ეგრე გააგრძელე...მაგრამ არ ინანო!...
თაკო და სოფო იმ ღამეს სოფოსთან დარჩნენ..ლაშამ ძილის წინ გადმოურეკა სოფოს...
- რას შვრებით ფერიავ?
- არაფერს...ვიძინებთ უკვე...
- ტკბილ ძილს და ლამაზ სიზმრებს გისურვებ ჩემო პატარავ!..
- შენც!..მიყვარხარ
- მეც...
- დაკიდე!...
- არა შენ დაკიდე!@
- არა შენ!
- არა შენ!
- მაშინ ორივემ! ერთი..ორი...სამი...
ლაშამ ყურმილი დაკიდა და სეხედა კახას,რომელიც სიცილს ვეღარ იკავებდა..
- რაო,რა გაცინებს?
- რეებს ბაზრობ ტო? ეგეთები რომ თაკოს ვუთხრა...ახარხარდა კახა...
- სოფო იძახის,ყველა ადამიანს თავისებური სიყვარული შეუძლიაო!..
- სოფო...სოფო....შენს ცხოვრებაშო ეს სახელი ძალიან მნიშვნელოვანი გახდა..ხომ არ გიყვარს?
- არ ვიცი კახა...არ ვიცი! შენ რას შვები თაკოსთან?
- ხვალ უკანასკნელად დაველაპარაკები და თუ კიდე უარს მეტყვის,თავს დავანებებ,დავიღალე რა!.
- სიყვარულის დღეს უმიზნებ?
- აბა რა!.
ხოდა გათენდა ნანატრი სიყვარულის დღეც-15 აპრილი...სოფომ თვალი გაახილა თუ არა თაკო გააღვიძა...
- თაკო გილოცავ! გილოცავ!
- რას მილოცავ? თვალის გახელაც კი ეზარებოდა თაკოს.
- სიყვარულის დღეს სულელო!@...
- Eაუ ერთი შენ მოგცლია რა!...თაკო გადაბრუნდა და ძილი განაგრძო..
სოფოს კარზე კაკუნი გაისმა. გააღო კარი სოფომ და ულამაზესი შავი ვარდები დახვდა კართან..
@” სიყვარულის დღეს გილოცავ ჩემო ლამაზო ფერია!...” წერდა ლაშა.
დაახლოებით 12 საათისთვის თაკომაც აწია თავი..გოგონები მოწესრიგდნენ და ტელევიზორის საყურებლად დასხდნენ...უცებ ისევ გაისმა კარზე კაკუნი...ისევ ვარდების თაიგული...
" თაკო გილოცავ! ქვემოთ ჩამოდი,გელოდები!...კახა”
- იდიოტი!
- თაკო ჩადი დროზე,გელოდება!
- აუ მოვიკლავ თავს რა!...ამ ვარდებს უკან ჩავუტან!
- კარგი ჩადი!...მიდი და ჭკვიანად მოიქცი სიხარულო!
თაკოც სულ ბუზღუნ-ბუზღუნით ჩავიდა...
- როგორ ხარ თაკო?
- მშვენივრად ვიყავი,სანამ ამ ბალახს მომიტანდი!...
- ეს ბალახი შენი საყვარელი ყვავილებია!...რა არა?
- არა მეზიზღება!
- ისევე,როგორც მე ხო? თაკო დღეს მართლა უკანასკნელად გიმეორებ...მიყვახარ!...და თუ – შენც,მაშინ ერთად ვიყოთ!...
- არ მიყვარხარ!
- აბა? გეზიზღები? მიპასუხე თაკო.
- ?!
- გეზიზღები-თქო?
- ?!
- მიპასუხე და ამწუთასვე წავალ...
- არა კახა არ მეზიზღები! ხმა მოულბა თაკოს.
- გიყვარვარ?
- ?!
- თაკო გიყვარვარ?
- ხო...
ძლივს ეს წყვილიც შედგა...
საღამოს 5 საათისთვის ეს ორი ლამაზი და ბედნიერი წყვილი სიყვარულის დღის აღსანიშნავად წავიდნენ.ლაშა და სოფო განმარტოვდნენ..ლაშამ ამოიღო ლამაზად შეფუთული ყუთი და შეყვარებულს გაუწოდა...
- ღმერთო!... ლაშა!... რა ლამაზია...
- ჩვენი ინიციალებია ამ მედალიონზე!...გთხოვ სულ თან ატარე,სანამ გეყვარები...
- გპირდები სიკვდილამდე თან ვატარებ...ჩვენ მხოლოდ სიკვდილი თუ დაგვაშორებს....მხოლოდ სიკვდილი,ჩემო ცხოვრებავ!
- სუ! სუ,რას ამბობ სულელო ბავშვო!...ხმა არ ამოიღო!...ლაშა მოუახლოვდა სოფოს და....
ეს მათი პირველი კოცნა იყო...მათი სიყვარულივით უმანკო და წმინდა.
საღამოც მიიწურა...გოგოები სახლამდე მიაცილეს...

- თაკო სახლში ამომყევი რა!.. გთხოვ,რაღაც ცუდად ვარ!..