[2 თავი] მეორე თავში მაილი იხსენებს სკოლის ამბებს : ''ჩერლიდერების სტუდია, ჩემი ბავშვობის სამოთხე იყოს. მე იქ მყავდა მეგობრები, რომლებიც ყველაფერში დამეხმარებოდნენ. მაგრამ სკოლაში სულ სხვა იყო. მე არ ვიცი როდის ჩამოყალიბდა ''ანტი-მაილი'' კლუბი! მაგრამ ფატია, რომ ისინი მამწარებდენ. ერთხელაც როდესაც ბილოგიის კლაში მივდიოდი, წინ გადამიდგნენ, ტვალეტში შემათრიეს და იქ ჩამკეტეს! ხაფანგში გავები! მთელი ძალით ვაბრახუნებდი კარებზე, მაგრამ არავის ესმოდა. შემდეგ ფანჯრიდსან გაძრომა ვცადე, მაგრამ ვერც ეს შევძელი! ყველანი უკვე კლასში იქნებოდნენ, ასერომ 40 წუთიი მაინც არავინ მომაკითხავდა. ძირს დავჯექი, ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა. მაგრამ რატომ მიკეთებდნენ ბავშვები ამას? მე მარტოსულად ვგრძნობდი თავს და ვერ ვიტანდი სკოლას!'' მესამე თავს მაილიმ ''პირველი სიზმარი'' დაარქვა, გთავაზობთ ნაწყვეტებს : ''საბედნიეროდ ჩემი ცხოვრება სკოლის გარეთ ძალიან ბედნიერი იყო. ჩერლიდერი 6 წლიდან ვიყავი, სტუდიაში დედაჩემმა მიმიყვანა. იმ დროისთვის ჩვენ ქალაქგარეთ, ვცხოვრობდით და ჩვენი ფერმა გვქნდა, რომელიც არაჩვეულებრივი იყო, მყავდა ძალიან კარგი მეზობლები. მყავდა შინაური ცხოველები. მე ჩემ უფროს ძმასთან-ტრევისთან ერთად ვიზრდებოდი. შემდეგ ოჯახს ახალი წევრებიც შემოემატა. ნოა-ჩემი პატარა და, რომელიც ჩემთვის ყველაფერს ნიშნავს. ის არის ჩემი სიხარულის მიზეზი! მამა სახლში იშვიათად იყო, მხოლოდ რამე ბრუნდებოდა . მე მასთან მაინც ვახერხებდი ურთიერთობას! მახსოვს ერთხელ მძიმედ გავხდი ავად. იმ დღეს შეჯიბრი გვქონდა, მაგრამ მე ვერ ვახერხებდი წასვლას. თავბრუ მეხვეოდა და საშინლად ვგრძნობდი თავს. მე მინდოდა მონაწილეობის მიღება ამიტომ ყველაფერს ვაკეთებდი გამოსაჯანმრთელებლად, 4 საათი საწოლში ვიწექი კონკურსის წინ. დედას ხელს არ ვუშვებდი, და ძალიან ვნერვიულობდი. შემდეგ წასვლა გადავწყვიტე, იმისდა მიუხედავათ, რომ ჯერ კიდევ საშინლად ვიყავი. ჩემი კაპიტანი წინააღმდეგი იყო ჩემი მონაწილეობის მაგრამ მე დავიჟინე და ყველაფერმა კარგად ჩაიარა! ყოველი შეჯიბრის შემდეგ დედას ჩვევა ჰქონდა ჩემთვის რაიმე მოეცა, ჯილდოს სახით, მაშინაც კი როდესაც ვმარცხდებოდით. წლების განმავლობაში ჩემი ოთახი ამ ჯილდოებით აივსო. მე მათში განსაკუთრებით ერთი მიყვარდა-ნივთი როდესაც დედამ იმ დღეს მაჩუქა, როდესაც ავადმყოფმა და დასუსტებულმა შეჯიბრის მოგება შევძელი !!!
[8 თავი] 2007 წელია, 31 ოქტომბერი. ეხლა 1:02 საათია, მინდა ძილი მაგრამ რაღაც გრძნობა არ მასვენებს, ვგრძნობ რომ რაღაც მამძიმებს და სიახლეს მოლოდინში ვარ. არ ვიცი როგორი იქნება ეს სიახლე: ცუდი თუ კარგი. მაგრამ ვიცი ,ეს სიახლე რასაც შეეხება. ჩემს საუკეთესო მეგობარს! ჩემს "დას" ! ჩემს გმირს! ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდ ადამიანს! ის ჩემთვის ყველაფერია! ეს ვანესაა! ჩემი საუკეთესო მეგობარი, რომელიც უკვე ძალიან ცუდადაა. არ ვიცი რატომ მოხდა ეს, რა გააკეთა ესეტი რომ ასე დაისაჯა, ის სიკვდილის პირასაა, ექიმები ამბობენ რომ ვანის სიცოცხლე 24 საათზე ნაკლებია! მაგრამ მე იმედს არ ვკარგავ და ღმერთს ვთხოვ , გადაარჩინოს ჩემი სიცოცხლე, ჩემი საუკეთესო მეგობარი-ვანესა. ვგრძნობ, რომ ვანესა ცუდათაა, მაგრამ მაინც მჯერა რომ კარგათ იქნება! რამდენიმე საატი მეც ცოცხალ-მკვდარი ვიყავი. მაგრამ მეტი აღარ შემიძლია! უნდა გავიგო როგორაა ვანესა! სელში ტელეფონი ავიღე, მაგრამ გამივარდა, შემდეგ უფრო გაბედულად ავიღე და ნელ-ნელა ავკრიფე ნომერი. ეხლაც მახსოვს ის ხმა, ტელეფონიდან აკანკალებულმა ხმამ მიპასუხა. ეს იყო ვანესას დედა, და მისი სიტყვები: მაილი, ვანესა გარდაიცვალა. მე ვერაფერს მივხვდი, ვანესა მოკვდა? ის ხომ ჩემი სიცოცხლის ნაწილია? კი მაგრამ ის ხომ ძალიან ახალგაზრდა იყო? იმ წამს სასტიკად შემცივდა, ვიგრძენი რომ ყველაფერი სრულდებოდა და ტირილი დავიწყე, ვხვდებოდი თუ რა უბედური ადამიანი ვიყავი მის გარეშე. ამის შემდეგ მეგობარი არ დამიკარგავს, ეს ძალიან კარგია. მაგრამ არც მისნაირი მეგობარი მყოლია არასდროს. ბნელი ღამე იდგა. ჩვენ ვოლმარტთან ვიყავით შეჩერებულები, მე ისევ ვანესაზე ვფიქრობდი და ავტობუსში დაბრუნება ვერ სევძელი. ირგვლივ ჩამოთოვილი იყო, მე თოვლში ფეხები შემეყო და ჩუმად ვტიროდი, მციოდა მაგრამ მაინც მინდოდა გავყინულიყავი. რამდენიმე წუთის შემდეგ ავტობუსიდან დედაჩემი, ჩემი მასწავლებელი და ლინდა გადმოვიდნენ ,რომ მე წავეყვანეთ. ლინდამ ხმამაღლა დამიძახა: ნუ წუხარ, ის კარგათაა, ის ბოლო ხუთი თვე ცუდად იყო , მაგრამ ბოლო ხუთი თვე მისთვის ყველაფერი იყო შენთან ერთად. დედამ კი ჩამჩურჩულა: შენ იცი, მასაც სჭირდები ეხლა, და ტირილით შენ მას ზიანს აყენებ, შენ ვერც კი ხვდები როგორ სჭირდები მას. მაილიმ შემდეგ ვანესას მიუძღვნა ლექსი "ვერ ვსუნთქავ": i can't breathe i can't tell you why the sun shines i can't explain the moonrise
don't know why time flies by
but ask me and i'll tell you whყ i'm blessed to have you in my life can't live another day without you by my side it's gettin harder and harder to breathe so i'm beggin yoუ
don't take her away from me.
i've know since i met you you're an angel sent to me i remember that when you looked in my eyes i fell in love with your smile & i can say - you help my heart beat every day & i belive i'll never be alone you'll live in me...
[11 თავი]
ჩემი ცხოვრება კარგად აეწყო, ბედნიერი ვარ ძველი მეგობრების და სკოლის გარეშე, მყავს ჰანა რომელიც ჩემი შემოსავლის წყაროა, არამარტო შემოსავლის, მისი დამსახურებით მთელმა ქვეყანამ გამიცნო.გავიგე რომ კიდევ რამდენიმე სერია მქონდა დარცებილი, რომელსაც დიდი შრომა ჭირდებოდა სერიალის ფინალი განუმეორებელი უნდა ყოფილიყო. მე ვარ ყველა სცენაში, ფილმის ყველა ნაწილში! ეს დაუჯეერებელია! არ მჯერა რომ ამდენს მივახწიე. დაიწყო გადაღებები დღითიდღე უფრო ვიღლები, პრინცის გარეშე ვხოვრობ, მენდი გაემგზავრა, მარტო ვარ და ვხვდები რომ რამე ახალი მჭირებე. მართალია! ყოველ ღამე სხვადასხვა ქალაქში ვიღვიძებ და ვიძინებ, მაგრამ დამთავრდა! გადაააღჶბა დამთავრდა! და დადგა დრო დავბრუნდე ჩემს სახლში, ჩემს ბავშვობაში! ტენესში!! ნაშველევში!! ღმერთო რა ბედნიერი ვარ..! ჩავედი ჩემს მამულში!1 ადგილას სადაც დავიბადე და ცხოვრების ლამაზი და ყველაზე ტკბილი დრო- ბავშვობა გავატერე. არ მჯერა რომ ასეთი ბედნიერი ვარ, ჩემ ცხენებთან, ძაღლებთან, კატებთან და კუსთან ერთად ვარ. მაილი ბედნიერია. უცებ ჰანა მონტანას შემქმნელი მირეკავს და მეუბნება: ფილმი ძალიან შემოსავალია, ვაპირებთ გადავიჭოთ ფილმი, სრულმეტრაჟიანი ფილმი ჰანა მონტანა(კინო) , რომელიც შენს ქალაქში ნაშველევში დაიდგმება. ეს საოცრება იყო, უბედნიერესი წამი ჩემს ცხოვრებასი, ემილი და მაიკლი ჩემთან იქნებოდნენ და დროს ერთად გავატარებდით ნაშველევში, საოცრება იყო, ძალიან გამიხარდა. ღამე ფერმაში ვიძინებდი, ჯერ მსახიობები არ იყვნენ ჩამოსულები. ღამე ფერმაში ვიძინებდი ჩემს ძაღლთან და ცხენთან ერთად მეზინა, ვუყურებდი ცას, და ვფიქრობდი მომავალზე, მაილიზე, პრინცსზე, ასე თენდებოდა და ღამდებოდა მე კი სულით ბედნიერი ვიყავი. ქათმებს ვეთამაშებოდი და პატარა ბავშვივით დავზდევდი მათ, გოჭებთან ერთად ვთამაშობდი, და ვხვდებოდი რომ ისინი მიგებდნენ, ვხვდებოდი რომ ცხოველი საუკეთესო არსებაა. საოცრებაა როცა მიდიხარ სოფელში, ერთ გრილ დღეს იკარგები ტყეში და 500 ჰექტარზე მხოლოდ ენ ხარ, ვერავინ და ვერაფერი შეგიშლის ხელს დატკბე ბუნებით და მისი სილამაზიჩ უყურო ლურჯ ცაზე დადებულ ფუმფულა ღრუბლებს და ეთამაშო მათ. ემილი ჩამოვია, მისი პირველი წინადადება ეს იყო: (მიიხედ მოიხედა) და ამბობს: აიი ვხვდები, რატომ გიყვარს აქაურობა, ღმერთო ჩემო რა სიწყნარეა. სასაცილო იყო ემილი სოფელში, მეცინებოდა მის დანახვააზე, ემილი ქალაქელი და ძალიან ნაზი გოგა, მე კი ცუღლუტი ბავშვი რომელიც ფერმაში გორაობა, ემილი მთელი დღე გაკვირვებული მიყურებდა , სემდეგ თვითონაც შეეჩვია ქათმებთან თამაშს. საუკეთესო რამ რაც შეგიძლია სოფელში გააკეთო ესაა, : მიყვარს როცა მამაჩემთან ერთად გავდივარ ცხენების სადგომზე, შემდეგ ერთად დავქრივართ ცხენებით, ვერთობიტ და უაზროდ ვიცინით, აი სწორედ მაშინ უნდა იფიქრო რომ ცხოვრება ყოველგვარი საშინელების გარეშეც მშვენიერია. ცხენებს ვატარებდი და თვალწინ მეხატებოდა ჩემი ბავშვობა, ვფიქრობდი რომ ისევ პატარა გოგონა ვიყავი 4 წლის რომელსაც ჭკუა არააქვს და სირბილის მეტი არაფერი აინტერესებს. საოცრებაა, ოდესმე გირძვნია რომ დრო უკან ბრუნდება..? და თანდათან პატარავდები და პატარა გოგონა ხდები. ცხენი დიდი ცხოველია, ლამაზი და კეთილი განსაკუთრებით ჩემი ცხენი- როუმი, ძალიან მივყარს ის, არასდროს არ უნდა დაჩაგრო ცხოველი, ცხოველი მაინც უსუსურია ადამიანთან შედარებით, ჩვენ დიდები ვართ, დიდი ძალა გვაქ შეგვიძლი ცხოველები ერტი ხელის მოსმიტ მოვკლათ მაფრამ ყვეკლაფერი სხვანაირადაა, როგორც ჩვენ მათაც უნდათ სიცოცზხლე. მაგალითად გველი, მას ვერავინ ვერ იტანს. ერთხელ ცხენით ვჯირითობდი და ბალახზე გველი დავინახე, ჩამოვედი და ახლოს მივედი ჩემთვის არაფერი დაუშავებია, საცოდავი თველებიტ შმეომხედა და გზა განაგრძო. მამაჩემი ცუდათაა, ფეხი იტკინა ცხენზე ჯირითის დროს, მე თვალზე ცრემლი მადგებოდა როცა მამაჩემს ვხედავდი, ის ამბობდა: ფეხი ძალიან მტკივა, ისეთი გრძნობა ამქვს ვითომ ფეხზე დიდმა მანქანამ გადამიარა და ახლაც მივლის. გადაღება იწყებოდა, მე კი მაინც ვჯირითობდი ცხენზე , მთელი დღე, მთელი დღე! ცხენსაც არ ბეზრდებოდა, გვერდიდან პაპარაცები მეპარებოდნენ მაგრამ მაინც ვხედავდი მათ, ერთხელ ხუმრობით ხმამაღლაც დავუყვირე: გადაგვიღეთ! ვაღიარებ! ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი! :) ემილი ჩემს სახლში დარჩა, მთელი დღე ვლაპარაკობდი, ვხვდებოდი რომ კიდევ ერთი მეგობარი გამომიჩნდა რომელიც მთელი სიცოცხლე მეყვარებოდა, ღამე ყანებში დავდიოდით და ვატყობდი რომ ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი, ის ჩემი საუკეთესო მეგობარი გახდა, დილაობით ცხენებზე ვჯირითობდით,ჩემი და ემილის თავი პატარა დინოზავრებს მაგონებდა, რადგან დიდები ვიყავით და პატარებივით ვთამაშობდით, ხეებს ვუყურებდით ვყელა ხეზე იჯდა ჩიტი, ერთად დაფრინავდნენ პატარა ბარტყები და ერთმანეთს ეთამაშებოდნენ, მივხვდი ტუ როგორ მიყვარს ჩემი მეგობარი ემილი, მივხვდი რომ ჩვენ ერტმანეთის დები გავხდით, მეგობრები რომლებსაც ვერაფერი დააშორებს.
|
360
823
600
