LeQsSeBii - 18 დეკემბერში 2011 -

საიტის მენიუ

მინი-ჩეთი

8:51 PM LeQsSeBii
[size=15][size=15]მონატრება ალბათ მოგენატრე ალბათ მოენატრა ჩემი ალერსი, შენს ლამაზ სახეს მოფერება დააკლდა, შენს ლამაზ თვალებს წამოვა წვიმა, გამაღვიძებს, დამისველებს ფანჯრებს და კვლავ მივყვები, შენი სახლის დაწყევლილ ბილიკებს თუ კი როდესმე გული გატკინე ნუ გეწყინება, გთხოვ მაპატიე თუ კი ოდესმე, ცრემლი გადინე მე შენ მიყვარხარ, გთხოვ მაპატიე [/size] ფიცი დაიფიცე მე რო მოვკვდები ჩემს საპლავზე მოხვალ მუხლ მოდრეკილი სანტელს აანთებ და ჩუმად მეტყვი მიყვარხარ და სანამ სანტელი არ დაიწვება ჩემზე ილოცებ და შემახსენებ როგორ გიყვარვარ მიყვარხარ --მეც შენთან ნიავს ვატანდი შენზე ნატვრებს, - ჩემთან დრო ძალიან ნელა მიდიოდა, -- მე კი უშენოდ გული მიმდიოდა - სიზმარში გხედავდი... კოცნას ვერ ვბედავდი, -- შენ კი ცაზე ვარსკვლავების ფონად ელავდი, - რა ძნელი ყოფილა ცხოვრება უშენოდ, -- იცი?... მეც მომბეზრდა, უთქმელად..... უენოდ!..... - მე უკვე დამავიწყდა თუ რა არის სიხარული, -- მას შემდეგ არც მე არ ვყოფილვარ მხიარული, - როგორ მომენატრე ნეტა იცოდე, -- გახსოვს შენ ჩემი... სუნთქვა რომ გიწოდე? - გახსოვს ვარდები... ეკლებში კრებული? -- მე მახსოვს თვალები..... შეყვარებული..... - მინდა ჩაგეხუტო, გულში მაკლიხარ, -- შენ კი ჩემი სულის სამყაროს აკლიხარ. - უშენოდ ცხოვრებამ აზრი დაკარგა.... -- დამპირდი რომ აღარასდროს აღარ დამკარგავ.... - მოდი ყველაფერი დავიწყოთ თავიდან, -- მე უშენობას... ვეღარ გადავიტან! - მთელი ცხოვრება, სიყვარულს გპირდები, -- მე მთელი სიცოცხლე შენს გვერდით ვიქნები! - როგორ მყვარებიხარ ღმერთო არ მჯერა.... -- უნდა დავფიქრდეთ.. ამჯერად..... ამჯერად.... პირველი ნაბიჯი, პირველი სიტყვა, თითქოს გამოგვრჩა, არცერთს არ გვითქვამს, თითქოს სიამაყემ წაიღო ფერება და....., ერთ სიტყვას შევწირეთ ეს ბედნიერება! ერთმანეთს ველოდით, დიდხანს და უთქმელად, შეხვედრას კი ვნატრობდით, სულმოუთქმელად.... ორივე ველოდით, სიტყვებს ..... ავ-კარგებს, აი ამ ლოდინში კი მთავარი დავკარგეთ ....... მე რომ მოვკვდები მე რომ მოვკვდები.... მოვკვდები ღამით,როცა გარეთ იქნება ღამის სიჩუმისგან შეშინებული მთვარე და ვარკვლავები... სიკვდილის წინ მომაგონდება ჩემი ბავშობის უდარდელი დღეები...მომაგონდება სევდიანი წუთსოფელი... გაქრება სინათლის შუქი ნაღვლიან თვალებში...გაქრება მოგონების სურვილი... მე ჩამაბარებენ სიკვდილის შავ და მდუმარე ხელებს,ჩემი წამებული სული შეუერთდება მიწის სიშავეს და...მე ვიგრძნობ ბედნიერებას... შავი იქნება უსათუოდ ჩემი კუბო...მე ხომ მიხდებოდა შავი ფერი... მინდა ყვავილების ზღვა მომყვებოდეს უკან...ოღონდ ნუ იტირებთ...სიცილით მიმაცილეთ სასაფლაომდე.... ჩემი ოთახი შავად შეღებეთ,თეთრი ვარსკვლავებით,ოღონდ უცრემლოდ... დაკრძალვის დღეს აიშლებიან შავი ღრუბლები...შავი ღამე დაიწყებს ჩემს გლოვას...დადგება შავი და ცივი ცრემლების ზღვა... ჩემს გაცრეცილ სხეულს ჩაუშვებენ ცივ სამარეში და პირველად გულზე მიწას მომაყრის ძაძებით შემოსილი ჩემი დედიკო.... მე დავრჩები შავ სიჩუმესთან მარტო...ყველა გაბრუნდება სინანულით სასაფლაოდან...დაღამდება...მე შემეშინდება შავი სიჩუმის და ვიღრიალებ სანამ ძალა მეყოფა...მაგრამ აღარავის შეეძლება ჩემი შველა...უკვე მარტო ვიქნები და იმიტომ...... ჩემს საფლავს დაადგება სასტიკი ულმობელი სიცივე და შეიმოსება შავ ღრუბლებში..... დროთა ჟამი თმას ვეღარ გამითეთრებს ალბათ......და სიყვარულის ცრემლებში დამხრჩვალი,ნელ-ნელა დავიფერფლები..... მე რომ მოვკვდები მაშინ იქნება გაზაფხული... [size=15]შეშლილი სიყვარული ჩემი სიყვარული დიდი მორევია, გონიერებას სრძნობა მორევია. მან ამირია ცხოვრების ჰარმონია, გრძნობას საზღვრები სულაც არ ქონია. ღრუბლებში დავფრინავ ასე მგონია, ეს სიგიჟეა,სრული აგონია! ეს ოცნებაა ფერადი,ჭრელი ყოველ წამ-წუთას შენს ნახვას ველი. სიყვარულია ჩემი მავნებელი, გულის და სულის გახდა მბრძანებელი. მხოლოდ გონება უბედავს ურჩობას, არ ეგუება იგი მონობას! უტეხად გაიძახის მაინც თავისას: სულელი ხარო,ჭკუის ბავშვისა! გონა ზოგჯერ ბოღმასაც აგვიძებს და ეჭვის გრძნობას მაინც აღვივებს. ეჭვი კი მაინც თავისას შვება, რაღაც უაზრო ფიქრებს არ ეშვება. ფიქრებსაც სადღაც შორს,შორს მივყავარ, გამაფრენინებს მალე ვფიცავარ
1 2 3 4 5 ნანახია: 958 \| დაამატა: L-anano \| რეიტინგი: 0.0/0