❤ ❤ ❤ "–მიყვარს? არ ვიცი. ვუყვარვარ? არც ეს ვიცი. როგორია? მაღალია, შავი თმა და ლურჯი თვალები აქვს. ვიცნობ? არა! თუ არ ვიცნობ, როგორ უნდა მიყვარდეს? ესეც არ ვიცი.შემეფერება? მგონი. თუმცა ვფიქრობ გარეგნობით. ისე არ ვიცნობ. რამდენი "არ" არსებობს ჩემს ცხოვრებაში არა? მაგრამ გაურკვევლობა მაინც არაა. მერე რა, რომ არ ვიცნობ რა ხდება ჩემთან შიგნით. შემიყვარებს? ალბათ მეც შევიყვარებ. არ შემიყვარებს და არც მე შემიყვარდება. ვითომ? ჰო, მგონი. რა ჰქვია? არ ვიცი. მე ოცნება დავარქვი. თვითონ რას მეძახის? ალბათ არაფერს... შემოდგომა... ზამთარი... გაზაფხული... ზაფხული... ერთი წელი გავიდა... მიყვარს? არ ვიცი. ვუყვარვარ? არც ეს ვიცი. როგორია? ისევ ისეთი – მაღალი, შავი თმა და უფრო ლურჯი თვალები აქვს. მხოლოდ მე შევიცვალე – თმა გამეზარდა, გავხდი, თვალები ჩაცვენილი მაქვს. ადამიანს არარ ვგავარ. რატომ? მან შემცვალა. ჩემით არსებობდა ეს ერთი წელი. თვითონ კარგადაა, მე კი... აი... ახლაც, მოდის, გვერდზე გამივლის და კიდევ გამომაცლის ძალას. მაგრამ – არა! პირდაპირ ჩემკენ მოდის, არ მერიდება, მე მოვერიდო? არ შემიძლია... მოვა და ვეტყვი... რას? რომ მიყვარს... მიყვარს... ტკივილით მიყვარს. მომიახლოვდა. მე კი მუხლები მომეკეცა. დამიჭირა. – მეც მიყვარხარ, ოცენბავ! ღმერთო! მისთვისაც ოცნება ვყოფილვარ. მასაც ვყვარებივარ... – ჩემი ოცნება ხარ. გულს ვერ ვეწინააღმდეგები. არ შემეძლო შენი შეყვარება, ამის უფლება არ მქონდა, მაგრამ უფრო მეტად არ შემეძლო შენი გრძნობებისთვის მომეხდინა იგნორირება. არ მქონდა უფლება, შენით მეცხოვრა, მაგრამ შემიძლია შენით ვიცხოვრო. მითხარი რამე, გთხოვ... შენი სახელი... ოცნება... ოცნება? არა, ეს შენ ხაროცნება. მე უბრალოდ ცხოვრება ვარ. ახლა უკვე ბედნიერი. შენ? შენ არ ხარ ბედნიერი? კი, ბედნიერი ვარ, მაგრამ მეტი აღარ შემიძლია. მარტო გტოვებ. სწორედ ცხოვრებამ გამანადგურა... მშვიდობით... დავტოვე. ახლა გაიგებს, რა მწარეა ცხოვრების მიერ მოვლენილი მწარე განსაცდელი. საკუთარ თავზე გამოცდის. იქნებ ისწავლოს საკუთარ შეცდომაზე. სხვებსაც არ გაუმწაროს სიცოცხლე. იმ იმედით მივდივარ. იმედი... ესღა შემრჩა, მხოლოდ ეს ვერ წამართვა ცხოვრებამ..."❤ ❤ ❤
| 
360
823
600
