–ახლოს მოიწიე–ხელები წელზე
შემმხვია და მისკენ მიმწია...სულ ახლოს ვიყავი...ამ დროს კარები გაიღო და შემოვიდა დედაჩემი
–მაიილიიი ეს შენ ხარ თუუუ
თვალეებს არ ვუჯერებ
–არა დედაა შეენ ცდები...ეს ის არ
არის...
–რათქმა უნდა არის თურმე ჩემი
შვილი ვინ ყოფილა ვინ გამიზრდია...
–აქ არა დედა გარეთ
ვილაპარაკოთ–გავიწიე მისკენ რომ იმ ბიჭმა დამიჭირა არ წახვიდეო
–ხელიი გამიშვი შე იდიოტო რა დროს
ეგაა–დარჩა ხახამშრალი
–დედა გთხოვ მომისმინე...მე აქ
ვმუშაობ იმიტომ რომ დაგეხმარო ხომ ხედაავ არ გვყოფნის შენი ფული
–მაილი ახლა
გხედავ და მეზიზღები,ქუჩის ქალი ხარ...ვცდილობდი ყველაფერი გამეკეთებინა შენთვის
შენ კი ასე გადამიხადე სამაგიერო?როგორ შეგიძლია ასე მოიქცე...
–რა მომეცით ის რომ მთელი ცხოვრება მამის გარეშე
გავატარე???იცი საერთოდ რამდენი რამ გადამიტანია ამის გამო???
=უმადური ხარ შვილო უმადური....ამდენი ხანი
მატყუებდი???
–სხვა რა გზა მქონდა...
გთხოვ მაპატიე–მეტი ვერაფრის თქმა ვეღარ მოვასწარი
რომ დედა გაიქცა,მანქანებით გამოჭედილ გზაზე სირბილით გადავიდა და მეც უკან
გავედევნე,ავტომობილის შუქმა თვალები მომჭრა მუხლები მომეკვეთა...
–ექიმო გადარჩება?
–არ ვიცი სიკვდილის პირასაა ვწუხვარ მისი
გადარჩენის შანსი ძალიან ცოტაა
ვცდილობდი მეთქვა რომ ცოცხალი ვიყავი,ვცდილობდი
მეთქვა რომ გადავრჩი მაგრამ არაფრის თქმა არ შემეძლო...მე ვხედავდი მხოლოდ მათ
შეწუხებულ სახეებს,ყველა იქ იყო დემი,სელენა,მაიკი,ემილი...მაგრამ მათ ჩამონათვალს
ორი ადამიანი აკლდა დედა და ნიკი,ისინი არ მოვიდნენ...მე მაინც არაფრის თქმა არ
შემეძლო,თან უცნაურად მეღიმებოდა გულში მათ სახეებზე...ცოტახანში ყველა გავიდა
მარტო დავრჩით მე და თეთრი კედლები...ცოტა ხანი ასეთ მდგომარეობაში რომ
ვყოფილიყავი კარგი იქნებოდა,მომეცა ფიქრის საშუალება,სიჩუმე იყო მხოლოდ გარედან
ალაგ ალაგ ისმოდა განწირულთა ხმა...როდესაც ყველაფერი მიყუჩდა მეც დავიწყე ფიქრი
ქარიშხლიან და მზიან დღეებზე,ხშირად სინანულის ჟრუანტელი მივლიდა...ჩემს თავს
განვსჯიდი დედას ასე ვატკინე გული,იგი ახლა არც ვიცი რა მდგომარეობაშია,მენატრება
ნიკიც...
14 დღის შემდეგ
ახლა უკვე მეორე კვირაა რაც აქ ვარ ყოველ ღამე
კედლებთან და ჭერთან ერთად,,,ყოველდღე მოდიან ჩემს სანახავად მაგრამ არცერთხელ
ნიკი ან დედა,მამაზე ხომ ლაპარაკიც არ მაქვს...ცოცხალი ვარ მაგრამ ვაი ამ
სიცოცხლეს ყველას გონია დამთავრდა ჩემი წუთისოფელი,მე მათ სახეებს ყოველდღ
ვუყურებ.მათ ცრემლებს და ახლა საშინელი გრძნობა მტანჯავს როგორ ვაწვალებ მათ
მაგრამ მე რა შემიძლია,ეს აპარატიი,ეს აპარატი ნერვებს მიშლის მინდა განძრევა
შემეძლოს და ერთიანად ჩავამსხვრიო...
ერთდღესაც ჩემთან გოგოები იყვნენ ექიმი შემოვიდა და
შეძრწუნებულმა ამოაბლუყუნა ეს სიტყვები,მაგრამ ნეტავ არც არასოდეს ეთქვა
–ქალბატონებო...............................
To Be Continued !!!
| 
:)) <333
360
823
600
