რაღაცნაირად გამათბო ამ სურათმა

დედას პალატაში შევედი და ნეტავ არც არასდროს შევსულიყავი...თვალი მოვკარი მის მინაცრებულ სახეს,სახეს რომელიც სამუდამოდ ჩაიბეჭდა ჩემს გონებაში...ნელ–ნელა ვუახლოვდებოდი,მაგრამ თან შიშმა ამიტანა,როგორ უნდა შემეხედა მისთვის თვალებში

–დედა მოვედი–პასუხი არ იყო

–დედა მაპატიებ?

–არა–ეს ისე მტკიცედ თქვა ხმა აღარ ამომიღია,ალბათ ღირსიც ვიყავი...-შემდეგ უხმაუროდ წავიდა,წავიდა იქ საიდანაც ვერაფერი ვერ მოაბრუნებდა,ვერავითარი თბილი სიტყვა გულიდან წამოსული,გულში დამიტოვა სამუდამო დარდი ეს დედის სიკვდილი არის მაგრამ უფრო სხვა რამ,ის რომ არ მაპატია,ისე წავიდა...ტირილი ამიტყდა

  მაშინვე მამაჩემს დავურეკე

–მამა მოდი რა გთხოვ გოგონებიც წამოიყვანე –ტელეფონი გავთიშე

კარები მალევე გაიღო 1,2,3,4,5 და კიდევ ერთი ვიღაც როგორც ყოველთვის აკლდა.ნიკიი როგორც ყოველთვის არ იყო ჩემთან,რაც ყველაზე მეტად არ ჰქონდა ჩემს გულს

~მიილზ როგორაა დედააშენი??? –ტეილორი

–ადამიანი როდესაც კვდება ვეღარაფერს ვეღარ გრძნობს არ იცი ტეი??? ისევ ტირილი ამიტყდა ემილი ჩემთან მოვიდა და მამშვიდებდა,როცა მის სახეს შევხედავდი ისევ ვიწყებდი ტირილს

–მაილ წამოდი გთხოვ გეყო ამდენი დაისვენე,წამოდი ცოტა ვჭამოთ,გოგონებიც უკვვე რამდენი ხანია აქ არიან დაიჭღლებოდნენ,წამოდი რა...

–ხო მამა მართალი ხარ–საწოლიდან წამოვდექი,ყველა გავიდა და ორი წამით მარტო დავრჩი

–გეყოოო „სმაილი" წამოდი – დემი

–მე „სმაილი" აღარასდროს ვიქნები–ხმა აღარ ამოგვიღია და კაფეში დავჯექით,გაფითრებული ვიყავი მაგრამ იქაურმა სუნმა ცოტა გამაძლიერა :დ

–რას შეჭამ – მამა

–რასაც თქვენ რავიიცი აბა დამავიწყდა საერთოდ აქ რას აკეთებენ

მოკლედ შეუკვეთეს

ცოტა ხანში სელენამ საუბარი დაიწყო

–მაილი შენთან სალაპარაკო მქონდა რაღაც უნდა ამეხსნა

–მივხვდი სელენა და მაგაზე აუცილებლად დავილაპარაკებთ...მაგრამ ახლა არაა მაგისი დრო და არც ადგილი

რომ ვჭამეთ სახლში წავედით,ბილიი ჩემთან ერთად წამოვიდა...სახლში მივედით და მამა გაკვირვებული აცეცებდა იქით აქეთ თვალებს (გოგონები სახლში მივაცილეთ)

–აქ ყველაფერი ისევ ისეა როგორც ადრე იყო

–ხოო მამა მართალი ხარ

მდივანზე წამოვწექით და ცოტა ხანი სიჩუმე ჩამოვარდა...ეს სიჩუმე კი მან დაარღვია

–მაილი თავს როგორ ირჩენდით?–ცოტა შევრძწუნდი ჩემი სამუშაო გამახსენდა და მას რაც მოყვა ის შედეგები,ვეცადე გაკვრით გამეცა პასუხი

–ვცოცხლობდით ასე თუ ისე...

–მე გახსოვდით საერთოდ?

–მამა კიდე რამეს გვთხოვ ??? შენ თვითონ არ მიგვატოვე და დაგვივიწყე? სიმართლე თუ გინდა შენზე საერთოდ არ ვლაპარაკობდით

–არც ვიყავი მაილი ღირსი უბრალოდ მინდა იცოდეთ რომ ყველაფრისდამიუხედავად მე მენატრებოდით...თუ გინდა დამიჯერე,თქვენ ჩემი გულის შემადგენელი ნაწილები ხართ,ნუ შენ ხარ ახლა,თქვენ ჩემთვის ჟანგბადივით იყავით...რომც დაშორდე სიყვარული ძველი სიყვარული მაინც თბილია და შენც ხომ ამ სიყვარულის ნაყოფი ხარ...

შეიძლება ჩაგეხუტო შვილო???

გავიღიმე და მასთან მივედი...ასე ვიყავით დიდხანს სანამ ტელეფონმა არ დაურეკა...მობილურს დახედა და სიმართლე გითხრათ არც ისე ძალიან ესიამოვნა

–მაილი გარეთ გავალ ხო???ძალიან მნიშვნელოვანი ზარია

–რათქმაუნდა – სკამზე დავეხეთქე...ყველაფერი ნათელი იყო,ნინა რეკავდა ის მისი ცოლი და ამიტომაც გავიდა,არ უნდოდა ჩემთან ერთად ელაპარაკა...ცოტა ხანში უკან დაბრუნდა

–რა მოხდა მამა?

–შვილო უნდა წავიდე...

–მარტო მტოვებ? –ისევ ამიცრემლიანდა თვალები

–სხვა გზა არ მაქვს საყვარელო

–მამა გთხოვ არ წახვიდე – ისევ მასთან მივედი – ახლა არა ერთხელ ჩემს გამო არ წახვიდე ნინასთან,გთხოვ,გესმის ახლა რას ვგრძნობ სულ მარტო დავრჩი,ახლა შენც მტოვებ???ნუთუ საერთოდ არ განაღვლებს ჩემი ბედი?ვიცი წახვალ და დაიკარგები,სულ არ შემეხმიანები...გემუდარები ერთხელ დამითმე მეტი დრო

–არ შემიძლია...შენ მარტო არ ხარ დაურეკე გოგოებს და მოვლენ შენთან

თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე...

–შენ არაფერი არ გესმის,მე შენ მჭირდები....მაგრამ აღარ მინდა ასეთი შეგიძლია გახვიდე –კარები გავაღე –გზა ხსნილია,ოღონდ იცოდე გახვალ და აღარასდროს დაბრუნდები,გასაგებია ? –ტონს ავუმაღლე

–გთხოვ ასე არა,მაილი გთხოვ

–ნუუ მიახლოვდები...შენთვის ყოველთვის ნინა ყველაზე მნიშვნელოვანი იყოოო.....ხოდაა გყავდეეს

–არ გამიშვა მაილი

–გინდა დარჩენა??? –ამ დროს ისევ ტელეფონმა დაურეკა...გულში ვფიქრობდი

–არა მამა გაუთიშავს,არ წავა,არ დამტოვებს,ბილს ვუყვარვარ იგი ამ სიტუაციაში არ მიმატოვებს

მობილურს დახედა და................